historia klasztoru

Klasztor założony w 1649 roku był fundacją Karmelu lwowskiego. Na czele fundatorek stała M. Teresa od Jezusa Marchocka. Istniał on do kasaty w 1818 roku. Wówczas Siostry zamieszkały w klasztorze krakowskim na Wesołej.

Karmel warszawski wskrzeszony został 19 marca 1941 roku przez część zgromadzenia ze Lwowa. Uroczystość św. Józefa to dzień oficjalnie przyjęty za początek fundacji. Pan Jezus obecny w Najświętszym Sakramencie, zamieszkał tego dnia w Pałacyku Biernackich, który stał się odtąd Klasztorem. Uroczystości, jak i całej fundacji patronował św. Józef. Stąd do tytulacji pierwszego Warszawskiego Karmelu założonego przez Matkę Teresę Marchocką – tj. pw. Ducha Św., fundatorzy dodali imię św. Józefa. Od tego czasu Klasztor na Wolskiej figuruje pod wezwaniem Ducha Świętego i św. Józefa.

Jednakże nie było dane Siostrom długo cieszyć się regularnym życiem klasztornym. Już 12 czerwca 1941 r. władze niemieckie uznały Pałacyk za dobre miejsce strategiczne. Zajęły budynek przy Wolskiej, zamieniając go na „Arbeitsamt”. Siostry zostały eksmitowane. Na polecenia abpa Stanisława Galla, który pragnął w trudnym okresie okupacji zgromadzić wszystkie warszawskie siostry klauzurowe w jednym miejscu, przyjęły na prawie dwa lata gościnę u Sióstr Wizytek na Krakowskim Przedmieściu. Dołączyły do przebywającej tam już od jakiegoś czasu Wspólnoty Karmelitanek Bosych z Łodzi.

Po powrocie na Wolską, co miało miejsce 15 października 1942 r., Siostry zastały zdewastowany budynek. Przy pomocy Ojców Karmelitów Bosych, m.in. o. Marka de la Fuente i licznych przyjaciół zdołały doprowadzić go do względnego porządku i na nowo przystosować do warunków życia klauzurowego. Życie w Klasztorze stopniowo zaczęło się rozwijać. Do Wspólnoty przyjmowano nowe osoby. W przełomowej chwili, jakim był wybuch Powstania Warszawskiego, Wspólnota liczyła już 12 Sióstr. Cudem ocalone od śmierci 5 sierpnia 1944 r., po masakrze dokonanej na ludności cywilnej na terenie klasztoru, Siostry zostały umieszczone w szpitalu Sióstr Szarytek przy ul. Wolskiej 37, gdzie mieścił się punkt Czerwonego Krzyża. Wkrótce jednak zostały zmuszone przez władze niemieckie do opuszczenia Warszawy i pociągiem przewiezione do Niemiec na roboty. Początkowo znalazły się w obozie przejściowym w okolicach Stuttgartu. Następnie przeniesiono je do obozu w Neckarsulm, gdzie podjęły ciężką pracę w fabryce juty i sznurków. Choć warunki życia były tu bardzo trudne, Siostry doświadczały dużo życzliwości i pomocy ze strony ludności cywilnej, zarówno pracowników fabryki, jak i mieszkańców miasteczka. Dopiero 25 października 1944 r., po długotrwałych staraniach kard. Adama Sapiehy i Ojców Karmelitów Bosych, na czele z o. Markiem, Wspólnota powróciła do kraju. Jesienią 1945 r., po kilkumiesięcznym pobycie w dworku Ojców Karmelitów Bosych w Paczółtowicach pod Krakowem, przybyły do Warszawy na Wolską dnia 20 marca 1946 roku, gdzie zastały dom, podobnie jak większość zabudowań Stolicy, prawie doszczętnie zniszczony. Po raz kolejny życie w Klasztorze rozpoczynano od nowa. Budynek jednak tym razem wymagał całkowitej odbudowy. Ze względu na trudną sytuację powojenną, bark środków materialnych i nieprzychylność ówczesnych władz państwowych odbudowa przedłużała się i trwała z przerwami około dwadzieścia lat.

Pomimo licznych przeciwności, na które Siostry wciąż napotykały w realizacji swego powołania, już od samego początku starały się jak tylko mogły najlepiej zachować styl życia klasztornego, karmelitańskiego, naznaczony ciszą, modlitwą i wzajemną miłością siostrzaną. Dążenie do wiernej realizacji swojej misji w Kościele ożywiało ich zapał i mobilizowało do wytrwałości w nieustannych wysiłkach odbudowy i rozwoju.

Stopniowo wzrastała też liczba Sióstr w Klasztorze. W związku z tym w roku 1994 Wspólnota podjęła myśl o nowej fundacji w Nowych Osinach pod Mińskiem Mazowieckim. Budowa klasztoru trwała do 2000 r., kiedy to 25 marca sześć Sióstr z Warszawskiej Wspólnoty rozpoczęło regularne życie zakonne w połowicznie wykończonym, nowym budynku klasztornym. Dekretem z 8 grudnia 2001 r. Klasztor w Nowych Osinach został erygowany. 19 marca 2011 r. Warszawski Karmel świętował jubileusz 70-lecia pobytu na Wolskiej. Karmel Warszawski, wierny tradycji Założycieli, pragnie nadal swoją obecnością w Stolicy ubogacać tutejszy Kościół charyzmatem otrzymanym od Boga, który nieustannie na nowo zgłębia, a w życiu codziennym stara się „coraz dalej, ku nowym rzeczom postępować”.

Sługa Boża fundatorka klasztoru i święty patron Karmelu

Już pierwsza fundatorka Klasztoru Sł. Boża matka Teresa Marchocka miała szczególne nabożeństwo do św. Józefa. Powierzyła swoje powołanie i wstąpienie do zakonu św. Józefowi. Będąc już w Zakonie ślubowała szerzenie kultu św. Józefa. Uroczystość św. Józefa – 19 marca 1941 roku – to dzień oficjalnie przyjęty za wskrzeszenie fundacji. Uroczystości, jak i całej fundacji patronował św. Józef. Stąd do tytulacji pierwszego Warszawskiego Karmelu założonego w XVII w. pw. Ducha Św., fundatorzy dodali imię św. Józefa. Od tego czasu miłość i cześć do św. Józefa jest bardzo żywa u warszawskich karmelitanek.