historia klasztoru

Klasztor Karmelitanek Bosych w Niedźwiadach k. Kalisza wywodzi się z klasztoru lwowskiego. Lwów wpisał się w historię i tradycję karmelitańską dwukrotnie. Pierwszy klasztor Karmelitanek Bosych w tym mieście, pod wezwaniem Matki Bożej Loretańskiej, istniał w latach 1642-1782. Sługa Boża Matka Teresa od Jezusa Marchocka była pierwszą przeoryszą tego konwentu, fundatorami zaś Jakub i Teofila Sobiescy, rodzice króla Polski Jana III Sobieskiego. Klasztor ten został skasowany przez władze zaborcze. Druga fundacja lwowska powstała w 1880 r. z inicjatywy biskupa krakowskiego Albina Dunajewskiego i fundatorki hrabiny Karoliny Raczyńskiej. Był to konwent pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Józefa. Jako dar fundacyjny siostry otrzymały od biskupa krakowskiego Albina Dunajewskiego ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Początkowo siostry zamieszkały w Wieliczce pod Krakowem, a po kilku latach przeniosły się do Lwowa, gdzie w 1895 r. został wybudowany klasztor z pięknym neogotyckim kościołem. Jako spowiednik, a następnie przełożony i wizytator, spełniał swą posługę w lwowskim Karmelu św. Rafał Kalinowski, który darzył siostry wielką przyjaźnią. Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy umieszczona w głównym ołtarzu kościoła niemal od początku cieszyła się wielką czcią lwowian, którzy uznawali wizerunek za cudowny. Za pośrednictwem Matki Bożej otrzymywano wiele łask i cudów, o czym świadczą liczne wota dziękczynne i pisemne świadectwa przechowywane w archiwum klasztoru (m.in. opisujące odzyskanie wzroku przez niewidomą dziewczynkę). Szczególną miłością darzył Matkę Bożą Nieustającej Pomocy abp metropolita lwowski Bolesław Twardowski, który dokonał koronacji obrazu 25 czerwca 1939 r.

Podczas II wojny światowej siostry dzieliły wraz z mieszkańcami Lwowa trudy, ubóstwo i trwogę wojennej zawieruchy. W klasztorze przez jakiś czas mieściło się schronisko dla starszych i chorych osób. Na polecenie Przełożonych w połowie 1940 r., przed nadejściem wojsk radzieckich, część zgromadzenia (7 sióstr) opuściła Lwów i przedostała się do Warszawy, dając tym samym początek refundacji warszawskiego konwentu. Pozostałe siostry przebywały we Lwowie aż do 1946 r., kiedy to ostatecznie zostały zmuszone przez władze sowieckie do repatriacji, do powrotu do Polski. Wyjeżdżając, wzięły ze sobą swój najcenniejszy skarb – ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy, która dzieliła w ten sposób tułacze życie swoich córek. Siostry opuściły Lwów, jadąc w nieznane. Po krótkim pobycie w Przemyślu, na zaproszenie ks. bp Karola Radońskiego, ówczesnego ordynariusza włocławskiego, przyjechały 11 listopada 1946 r. do Kalisza. Początkowo zamieszkały w domu parafialnym przy katedrze, na ul. Kanonickiej 5, przygarnięte przez ks. prałata Stefana Martuzalskiego. Później otrzymały w ramach wynagrodzenia za dobra utracone na wschodzie willę przy ul. Widok 80. Osiedliły się w niej prowizorycznie, przystosowując ją do wymogów życia karmelitańskiego. Na ul. Widok wspólnota mieszkała przez 27 lat.

Pod koniec 1969 r. władze miejskie odebrały siostrom ogród klasztorny w celu wybudowania w tym miejscu szosy. Przed wspólnotą stanęła perspektywa budowy nowego klasztoru, co jak na owe czasy (początek lat 70.), było niezwykle trudnym zadaniem z powodu bardzo nieprzychylnego Kościołowi stosunku władz państwowych. Tym razem z pomocą przyszła siostrom wierna przyjaciółka i dobrodziejka klasztoru – pani Janina Skowrońska, z pochodzenia Rosjanka, żona byłego zesłańca na Sybir. Ofiarowała zgromadzeniu teren w pobliskich Niedźwiadach. Tu, po wielu trudach, pertraktacjach z władzami i dzięki dobroczynności wielu przyjaciół, a nade wszystko – jak wierzymy – dzięki przemożnej opiece i wstawiennictwu św. Józefa, stanął nowy klasztor wraz z kaplicą. 21 czerwca 1971 r. odbyło się uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego, którego dokonał ks. kard. Stefan Wyszyński w obecności generała Zakonu o. Michała Anioła, ks. bp włocławskiego Jana Zaręby i licznie zgromadzonych gości. Po dwóch latach budowy, 26 sierpnia 1973 r. wspólnota przeprowadziła się do nowego klasztoru. 2 września tegoż roku bp Jan Zaręba, przy udziale prowincjała o. Konstantyna Pateckiego, poświęcił nowy klasztor pod wezwaniem Najświętszego Imienia Maryi i św. Józefa oraz zaprowadził w nim kanonicznie papieską klauzurę.

Od tej pory wspólnota sióstr Karmelitanek Bosych w klasztorze w Niedźwiadach wiedzie swe życie oddane całkowicie Bogu w kontemplacji i modlitwie wstawienniczej za Kościół, pragnąc promieniować na otoczenie duchem modlitwy. Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy w ołtarzu kaplicy przyciąga również tutaj rzesze wiernych, ufających w Jej wstawiennictwo.

To macierzyńskie oddziaływanie Maryi w Jej cudownym obrazie znalazło swój szczególny wyraz w Roku Maryjnym 1987/88, kiedy to ks. bp Roman Andrzejewski, ówczesny administrator diecezji włocławskiej, biorąc pod uwagę pobożność wiernych, wyznaczył kaplicę na Niedźwiadach jako jedną ze świątyń, w której można było uzyskać odpust zupełny Roku Maryjnego. Rosnąca cześć Madonny w Niedźwiadach oraz liczne łaski uzyskane przez ludzi za Jej pośrednictwem sprawiły, że siostry, przynaglane prośbami wiernych, rozpoczęły starania o uczczenie Wizerunku aktem koronacji papieskiej. Nasz umiłowany rodak św. Jan Paweł II, wielki miłośnik Maryi, dokonał koronacji podczas swojej czwartej pielgrzymki do Polski. 7 czerwca 1991 r. we Włocławku, podczas Eucharystii sprawowanej dla wielotysięcznej rzeszy wiernych, Ojciec Święty nałożył korony na skronie Dzieciątka Jezus i Jego Matki. Przez najwyższy akt czci wskazał ten Wizerunek jako źródło szczególnej łaski dla wiernych. Ta, która „skupia w sobie – według słów Papieża – promieniowanie Bożego Ojcostwa” i pragnie nieustannie rozlewać je na nas, raduje się, mając w Sanktuarium w Niedźwiadach miejsce szczególnego oddziaływania swej macierzyńskiej miłości. Od tej pory karmelitańskie sanktuarium nawiedzają pielgrzymi przybywający nieraz z daleka, czemu sprzyja usytuowanie klasztoru na trasie pielgrzymek do sanktuariów św. Józefa w Kaliszu i Matki Bożej w Licheniu. Siostry pragną, by to małe sanktuarium, zgodnie ze swą karmelitańską specyfiką, stało się dla ludzi duchową przystanią i szkołą modlitwy. Tutaj Maryja pragnie prowadzić ludzi do swojego Syna i do zażyłej przyjaźni z Nim.

W 2011 roku, dla uczczenia 20 rocznicy koronacji ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy, został przeprowadzony gruntowny remont kaplicy. Nowy, marmurowy ołtarz, ambona i posadzka sprawiły, że kaplica zyskała nowe oblicze. 2 września 2012 r. ks. bp. ordynariusz Stanisław Napierała dokonał konsekracji ołtarza, a dnia 2 września 2013 r. miała miejsce uroczystość poświęcenia kościoła przez ks. bpa. ordynariusza Edwarda Janiaka. Podczas tej uroczystości został odczytany Dekret ustanawiający kaplicę Sióstr Karmelitanek Bosych Diecezjalnym Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

Wspólnota kaliskich Karmelitanek Bosych dała początek dwom kolejnym fundacjom klasztorów karmelitańskich w Polsce: we Włocławku w 1985 r. i w Łasinie w 1994 r. Obecnie zaś kilka sióstr z tego domu wspomaganych przez siostry z Łasina tworzy nową fundację Karmelu na dalekiej Syberii – w Usolu Syberyjskim, miejscu zesłania św. Rafała Kalinowskiego. Wypełnia się w ten sposób przesłanie Maryi z Ikony Nieustającej Pomocy, będącej Matką prowadzącą do jedności Kościoła. Duchowe dziedzictwo Matki owocuje w sercach Jej córek, żyjących w Karmelu na wzór Jej życia.