historia wspólnoty

Początki Świeckiego Zakonu Karmelitańskiego w Warszawie nie są znane. Poszukiwania w archiwach, nie przyniosły zadawalających rezultatów. OO. Karmelici byli obecni w Warszawie od 1639r., posiadali swój klasztor przy ulicy Krakowskie Przedmieście 52/54 w Warszawie. Został on skasowany przez władze carskie po stłumieniu powstania styczniowego, w nocy z 27 na 28 listopada 1864r., za wsparcie ruchu niepodległościowego. Ponownie dopiero w r. 1944 powstał w Warszawie klasztor OO. Karmelitów Bosych, a od 14 września 1947r. znajduje się przy ul. Racławickiej 31. Podobnie Siostry Karmelitanki Bose zostały zmuszone do opuszczenia Warszawy przez zarządzenia zaborcy (caratu) 18 grudnia 1818 roku, a powróciły w okresie okupacji w marcu 1941 roku. Wszelkie dokumenty Sióstr spłonęły w czasie Powstania Warszawskiego.

Najstarszym zapisem dotyczącym III Zakonu w Warszawie są dokumenty odnalezione przez Piotra Marcelego Strojeckiego OCDS w archiwach czerneńskich. Dokumenty dotyczące III Zakonu N.M.P.z Góry Karmel i Św. Matki Teresy, w Warszawie, znajdują się w zespole Archiwum Krakowskiej Prowincji Karmelitów Bosych w Czernej, który się nazywa Akta Personalne. Wynika z nich iż pod koniec lat ’30 XX wieku w Warszawie, były dwa niezależne tercjarskie ośrodki mimo, że w tym czasie w Warszawie nie było klasztoru Ojców Karmelitów Bosych, ani Sióstr Karmelitanek. W małym zeszyciku stanowiącym, do lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku, całą dokumentację Wspólnoty Warszawskiej, najstarszy jest zapis profesji s. Władysławy Dudy z r.1934. Siostra ta została przyjęta do Świeckiego Zakonu w Krakowie, inna Siostra w latach 40-dziestych została przyjęta do wspólnoty Warszawskiej w Łodzi. W latach 40-stych przyjęcia do wspólnoty Warszawskiej odbywały się nie zawsze w Warszawie. W Warszawie, przyjęcia odbywały się w ścisłej konspiracji, indywidualnie, niejednokrotnie w prywatnych mieszkaniach bez świadków z zachowaniem ostrożności. Świadomie nie sporządzano żadnych dokumentów. Przyjęcie do Wspólnoty odbywało się po dwóch miesiącach zapoznania się z obowiązkami, a następnie po roku nowicjatu składano profesję. O złożeniu profesji decydował O. Przełożony. W latach sześćdziesiątych zaczęły się regularne spotkania. Spotkania odbywały się w grupkach w domach prywatnych, a raz w miesiącu było spotkanie w klasztorze OO. Karmelitów na ul. Racławickiej 31. Była wspólna modlitwa, rozmyślanie, konferencja Ojca. Zaczął się rozwój Wspólnoty, która wówczas liczyła 14 osób. W Polsce praktycznie do czasu powstania i zalegalizowania „Solidarności” organizacje katolickie nie miały swobody działania. Wydarzenia minionej epoki pozostawiły trwały ślad w psychice wielu sióstr i braci. Wspólnota Warszawska, tak jak i inne wspólnoty, żyła własnym życiem w oparciu o opiekę O. Asystenta starając się maksymalnie naśladować życie zakonne. Ubiory chociaż były świeckie ale dominował kolor brązowy. Nomenklatura była na wzór zakonnej. Wspólnotą kierowała Przełożona, a formacją Mistrzyni, do pomocy była Rada Wspólnoty. Wspólnotę odwiedzał Śp. O. Mieczysław Woźniczka OCD, który uczył nas modlitwy i życia we wspólnocie. Początkowo nie było żadnych modlitewników. Każde spotkanie miało indywidualny przebieg, nie było ustalonego programu, podobnie z formacją.

Dopiero w początkach lat 90 został opracowany program spotkania, który w nieco zmienionej formie jest do dnia dzisiejszego. W 1993r. nastąpił podział Karmelu na dwie Prowincje: Północną czyli Warszawską i Południową czyli Krakowską. Dokonano erekcji Wspólnoty i w r. 1995 obrano św. Rafała Kalinowskiego za Patrona. Po 1995r., po I Kongresie Prowincjalnym, powstał program formacyjny w oparciu o wytyczne prowincjalne. W 1999r. została zorganizowana w kaplicy św. Józefa w klasztorze OO. Karmelitów Bosych pierwsza noc modlitewnego czuwania przed uroczystością N. M. P. z Góry Karmel i od tej pory jest organizowana corocznie, a w pierwsze czwartki miesiąca Adoracja i Msza św. w intencji Kapłanów. Od początku lat osiemdziesiątych Wspólnota Warszawska prowadziła rekolekcje wspólnotowe w Laskach pod Warszawą które od 1998r. przekształciły się w rekolekcje prowincjalne do czasu powstania Domu Rekolekcyjnego w Gorzędzieju. Nadal w Laskach są prowadzone rekolekcje jako rekolekcje wspólnotowe. Obecnie wspólnota funkcjonuje w oparciu o Konstytucje i Statut Świeckiego Zakonu Prowincji Warszawskiej.