Poświęcenie Prowincji Niepokalanemu Sercu Maryi i dalszy ciąg prac nad programem dla nowego triennium

13 maja, 2017

Kochani, zakończył się właśnie dzień Matki Bożej, dzień setnej rocznicy jej fatimskiego nawiedzenia, który przeżyliśmy w szczególnej łączności z Nią najpierw w koncelebrze Eucharystycznej poprowadzonej przez o. Jakuba Kamińskiego, a następnie w akcie poświęcenia naszej Prowincji Niepokalanemu Sercu Maryi. Wypowiadając z N. O. Prowincjałem słowa tej modlitwy, myślą ogarnialiśmy wszystkich Was, we wspólnotach Braci, Sióstr i Karmelu Świeckiego oraz was wszystkich, okrytych szkaplerzem naszej Królowej.

AKT POŚWIĘCENIA WARSZAWSKIEJ PROWINCJI KARMELITÓW BOSYCH NIEPOKALANEMU SERCU MARYI
O Święta i Niepokalana Dziewico!
Jakimi pochwałami zdołamy wysławić Ciebie, która zamknęłaś w swym łonie Tego, którego niebiosa ogarnąć nie mogą. Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona.
Oto mija już sto lat od Twojego objawienia się trojgu dzieciom w Fatimie, gdzie prosiłaś o modlitwę i pokutę za grzeszników oraz o nawrócenie. Dzisiaj stajemy przed Tobą my, karmelici bosi, i zwracamy się do Twego Niepokalanego Serca, postanawiając rzetelnie odpowiedzieć na Twoją prośbę.
Pragniemy, z Bożą pomocą, na różnych płaszczyznach naszego życia i posługi, stanowić jedną, nawracającą się nieustannie rodzinę zakonną. Pragniemy żyć w łasce uświęcającej, aby Karmel stał się prawdziwym Domem Bożym i Bramą Nieba.
Niepokalane Serce Maryi, przyrzekamy!
Matko Świętej Rodziny z Nazaretu, bądź opiekunką naszej Prowincji. Chcemy uczynić wszystko co niezbędne, by trwać wiernie w powołaniu karmelitańskim. Zobowiązujemy się przestrzegać z odnowioną wiernością zakonnych ślubów czystości, posłuszeństwa i ubóstwa i nie ulegać podszeptom złego ducha, zachęcającego nas do nadużywania wolności i do popadania w indywidualizm.
Chcemy, aby wszyscy członkowie naszej Prowincji żyli duchem modlitwy połączonej z praktyką cnót.
Niepokalane Serce Maryi, przyrzekamy!
Maryjo, Przybytku Ducha Świętego, Ty chroniłaś poczęte życie Jezusa a teraz uczysz nas, jak troszczyć się o przekazywanie charyzmatu karmelitańskiego młodemu pokoleniu braci. Uważamy dar powołania każdego z nas za największą łaskę od Boga i za najcenniejszy skarb. Postanawiamy gorliwie krzewić wśród młodych znajomość duchowości karmelitańskiej, aby każdy młody człowiek mógł wzrastać w poznaniu i ukochaniu Boga, naszego Ojca.
Niepokalane Serce Maryi, przyrzekamy!
Święta Dziewico, Ty w znaku szkaplerza wciąż towarzyszysz naszej Prowincji. Prosimy o pomoc w rozpoznawaniu znaków czasu, o wsparcie w realizowaniu rozeznanych w Prowincji dzieł, misji, a szczególnie braterstwa w życiu wspólnotowym. Pragniemy szerzyć Twój kult Dziewicy z Góry Karmel poprzez liturgię, przepowiadanie słowa, ale przede wszystkim poprzez naśladowanie Twojego przykładu życia opartego na słowie Bożym. Poprowadź nas ku odnowie naszego życia opartego na duchowości naszych rodziców św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża tak, byśmy byli czytelnym znakiem obecności Twojego Syna w Kościele i współczesnym świecie. Przyrzekamy chronić nas i nasze wspólnoty przed zeświecczeniem, małodusznością w życiu wspólnotowym i w posłudze wobec Ludu Bożego.
Niepokalane Serce Maryi, przyrzekamy!
Nasza Matko i Królowo, pragniemy – poprzez autentycznie karmelitański styl życia – przyczyniać się za tymi, którzy odeszli z Zakonu, aby odnaleźli na nowo Twojego Syna i zrozumieli, że tylko On jest „Drogą i Prawdą i Życiem” (J 14, 6).
Niepokalane Serce Maryi, przyrzekamy!
Przyrzekamy uczynić wszystko, aby w naszym życiu osobistym, życiu wspólnot i całej Prowincji realizowała się nie nasza własna wola, ale wola Twojego Syna.
Poświęcając się Twemu Niepokalanemu Sercu, pragniemy jak najściślej zjednoczyć się z Tobą, Najświętsza Dziewico, oddając się Chrystusowi – jedynemu Zbawicielowi, który żyje i króluje na wieki wieków.
Amen.

Na dzisiejszej dziewiątej sesji obrad Kapituły kontynuowaliśmy rozeznawanie kwestii istotnych dla stworzenia planu Prowincji na najbliższe lata, dotyczących tym razem konkretnie jednej z form naszego duszpasterstwa, jaką jest prowadzenie parafii. O. Szczepan Maciaszek wprowadził temat dyskusji omawiając spostrzeżenia nadesłane od Wspólnot oraz ostatnie wskazania Kościoła tworzące ramy nowej ewangelizacji.

Faktem jest, iż przy jedenastu, spośród szesnastu domów naszej Prowincji, istnieją parafie, czasem więcej niż jedna. A jeśli chodzi o placówki zagraniczne, to wszystkie one zaangażowane są w parafialne duszpasterstwo. Rozmawialiśmy więc o formacji początkowej i ciągłej do tego typu pracy, a także o poszczególnych zagranicznych klasztorach, gdzie praca ta jest dla nas szczególnym wyzwaniem, także kulturowym.

W kontekście najbliższych perspektyw rozwoju naszej obecności oraz służby w Kościele lokalnym, zapoznaliśmy się z propozycją, złożoną nam przez J. Em. Kazimierza Kard. Nycza, objęcia nowej placówki w Warszawie. Jest nią dawny trynitarski kompleks kościoła i klasztoru Trójcy Świętej na Solcu, dziś siedziba parafii oraz Sanktuarium Jezusa Nazareńskiego, drugiego najstarszego Sanktuarium Zbawiciela w Stolicy.

W niedalekiej odległości od dawnego naszego domu przy Krakowskim Przedmieściu, klasztor mógłby pomieścić w swoich murach także biura, archiwum oraz inne pomieszczenia Kurii Prowincjalnej, która dotąd przez wiele lat, a zarazem tymczasowo, mieści się przy ul. Racławickiej.

Po niedzielnej przerwie, w poniedziałek, mamy wrócić do tego tematu, aby sformułować naszą odpowiedź na list Kardynała.

Pozostańcie z nami w nasłuchiwaniu Bożego Słowa i we wspólnym z Maryją wpatrywaniu się w oblicze Jej Syna, naszego Mistrza i Przyjaciela. Trójcy Świętej uwielbienie i chwała!

Serdecznie pozdrawiamy i życzymy wszystkim radosnej niedzieli!

O. Karol Milewski