Caminos Teresianos było dla mnie wspaniałą przygodą. Nigdy wcześniej nie byłam na pieszej pielgrzymce, więc nie byłam pewna, jak to zniosę, ale ufałam, że skoro Bóg dał mi na to i chęci, i środki, i czas, to pewnie ma w tym jakiś cel. I rzeczywiście – przejście tym szlakiem, poza tym, że pozwoliło mi poznać Hiszpanię od zupełnie innej strony, niż znałam ją dotychczas, dało mi też możliwość głębszego poznania siebie w relacji do Boga i bliźniego.

To była droga. I prawda. I życie. W wymiarze nadprzyrodzonym i naturalnym. Prawdziwej pielgrzymki w Hiszpanii śladami św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża pragnęłam od dawna. Opatrzność podarowała mi ją tuż po moich 65. urodzinach. Przecieraliśmy Caminos jako pierwsza zorganizowana karmelitańska grupa z Polski. Pięć osób, wszystkie niemal o połowę młodsze ode mnie. Więc nauka prawdziwej pokory – na ogół wędrowałam ostatnia, ale z determinacją. Dziękuję Matko Tereso!

Venimus, vidimus, Deus vicit! 
Udanie się na Caminos Teresianos w ramach pionierskiej wyprawy było dla mnie wypłynięciem na głębię i chodzeniem po wodzie, odkrywaniem nieznanych obszarów, doświadczaniem świata, drugiego człowieka i siebie oraz życia wiarą. Przeżyłam rekolekcje w drodze, ale nieporównywalne ze znanym mi, z dotychczasowej praktyki, pieszym pielgrzymowaniem na Jasną Górę.
W czasie drogi można było intensywnie doświadczyć zarówno samotności jak i wspólnoty, czasem kroczenia jeden obok drugiego, a często pielgrzymowania pod osłoną nocy, skrywszy się przed palącym słońcem, kiedy to, brat czy siostra, widoczni stawali się dopiero za kolejnym wzniesieniem czy zakrętem. Takie kroczenie w ciemnościach i milczeniu po nieznanym obszarze, odwoływało przez analogię do drogi wiary, jaką przebywa człowiek szukający Boga, który zgodnie ze słowami św. Jana od Krzyża „pozostaje ukryty w ciszy pośrodku nocy”.
Podczas tych rekolekcji mieliśmy możliwość modlitwy indywidualnej jak i wspólnego odmawiania Liturgii Godzin, Różańca czy rozważań w Godzinie Miłosierdzia, a przede wszystkim codziennej Eucharystii z kazaniami nawiązującymi do nauczania Swiętych Rodziców Karmelu.
Nowością była nieznajomość planu dnia, warunków noclegowych, trasy, niespecjalne interesowanie się długością odcinków, wymarsz w drogę, czasem bez zaopatrzenia, z ufnością, że Bóg się zatroszczy, a u początku także brak wiedzy z kim udaję się w drogę, gdyż dopiero na lotnisku zawiązała się nasza mała Wspólnota.
Nawet trudne sytuacje, które napotykaliśmy mogły nas przecież odwołać do słów Teresy Wielkiej: „Nada te turbe… Solo Dios basta!”.
Z łaski Bożej i dzięki Organizatorom uczestniczyłam w niezwykłej przygodzie i pielgrzymowałam do wyjątkowych miejsc. Wyrażam nadzieję, że ten przetarty już szlak znajdzie swoich zwolenników w przyszłości, a gdybym i ja miała tam powrócić, z pewnością byłoby co przeżyć i zwiedzić, gdyż pozostał lekki niedosyt.
Caminos Tersianos zaowocowało pragnieniem bliższego poznania św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża oraz całej ich duchowej drogi, i pozostawionego nauczania, poprzez bardziej zdecydowane zagłębienie się w ich dzieła.