I Niedziela Wielkiego Postu C

06-03-2022

Łk 4, 1-13

Jezus przebywał w Duchu Świętym na pustyni i był kuszony

Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus znad Jordanu, a wiedziony był przez Ducha na pustyni czterdzieści dni, i był kuszony przez diabła. Nic przez owe dni nie jadł, a po ich upływie poczuł głód. Rzekł Mu wtedy diabeł: «Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi, żeby stał się chlebem».
Odpowiedział mu Jezus: «Napisane jest: „Nie samym chlebem żyje człowiek”».
Wówczas powiódł Go diabeł w górę, pokazał Mu w jednej chwili wszystkie królestwa świata i rzekł do Niego: «Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego, bo mnie są poddane i mogę je dać, komu zechcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje».
Lecz Jezus mu odrzekł: «Napisane jest: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”».
Zawiódł Go też do Jerozolimy, postawił na szczycie narożnika świątyni i rzekł do Niego: «Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół. Jest bowiem napisane: „Aniołom swoim da rozkaz co do ciebie, żeby cię strzegli, i na rękach nosić cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień”».
Lecz Jezus mu odparł: «Powiedziano: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”».
Gdy diabeł dopełnił całego kuszenia, odstąpił od Niego do czasu.

Szukaj towarzystwa Jezusa

Teresa radzi: „Postaraj się o towarzystwo. A jakież mógłbyś znaleźć lepsze nad towarzystwo samego Mistrza, który nauczył nas tej modlitwy, do której odmówienia się zabierasz. Przedstaw sobie Pana stojącego tuż przy tobie i patrz, z jaką miłością i z jaką pokorą raczy ciebie nauczać”.

Patrz na Tego, który patrzy na nas

Nawiąż z Jezusem osobisty kontakt, dostrzeż Jego spojrzenie, a następnie patrz Mu w oczy, bez lęku. Uświadom sobie, że nasze życie od Niego pochodzi i że On patrzy na nas z taką ogromną życzliwością.

Wsłuchuj się w Mistrza

Jezus nie tylko patrzy na nas, ale również do nas mówi.

Każdy z nas jest kuszony, by zwątpić, by wejść w rozpacz, by zakwestionować życiodajną pewność: jestem synem i nic nie odłączy mnie od miłości Boga (por. Rz 8, 35-39). W tym zmaganiu możemy oprzeć się o Jezusa, który przeszedł przez nie zwyciężając, ufając do końca miłości Ojca. Ona jest pokarmem, który podtrzymuje w nas życie. Nie potrzebujemy zabiegać o chleb tej ziemi, o to, co po ludzku nas nasyci, napełni. Zaufanie doprowadzi nas do tej pewności, w której – mimo doświadczeń – będziemy widzieć Jego miłość. Nie potrzebujemy zabiegać o władzę i chwałę, gdyż jesteśmy nią obdarzeni – uczestniczymy w panowaniu, królowaniu naszego Boga, a na końcu czasu objawi się w pełni chwała wszystkich Jego dzieci. Nie musimy domagać się szczególnych znaków Jego troski i opieki – możemy zaufać, że przyjdzie wtedy, gdy będziemy tego najbardziej potrzebować, że nas nie opuści. „Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi” (Rz 8, 16).