Święto świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza

28-10-2024

Łk 6, 12-19

Wybór Apostołów

Zdarzyło się, że Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga.
Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja; Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą.
Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu, przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia.
A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich.

Szukaj towarzystwa Jezusa

Teresa radzi: „Postaraj się o towarzystwo. A jakież mógłbyś znaleźć lepsze nad towarzystwo samego Mistrza, który nauczył nas tej modlitwy, do której odmówienia się zabierasz. Przedstaw sobie Pana stojącego tuż przy tobie i patrz, z jaką miłością i z jaką pokorą raczy ciebie nauczać”.

Patrz na Tego, który patrzy na nas

Nawiąż z Jezusem osobisty kontakt, dostrzeż Jego spojrzenie, a następnie patrz Mu w oczy, bez lęku. Uświadom sobie, że nasze życie od Niego pochodzi i że On patrzy na nas z taką ogromną życzliwością.

Wsłuchuj się w Mistrza

Jezus nie tylko patrzy na nas, ale również do nas mówi.

W sposób szczególny pragnę zwrócić uwagę na postać św. Judy Tadeusza, choć na końcu nawiążę i do Szymona.
Juda Tadeusz jest ostatni na liście dwunastu Apostołów Jezusa Chrystusa (Mt 10, 3, Mk 3, 18). Nie wiemy kiedy i jak wszedł do grona uczniów Jezusa. Łukasz nazywa go Judą bratem Jakuba (Dz 1, 13). Zaś Jan dojaśnia – Juda, ale nie Iskariota (J 14, 22) i to rozróżnienie jest ważne, gdyż wiemy, że Juda Iskariota zdradził Jezusa. Juda jest imieniem hebrajskim i oznacza „uwielbienie niech będzie oddane Bogu”, zaś Tadeusz oznacza „odważny w głoszeniu wiary”.
Apostoł Juda Tadeusz jest bratem Jakuba, był prawdopodobnie bratem Jakuba Mniejszego, którego się wspomina z powodu znaczenia Jakuba w Kościele pierwotnym: „Czyż nie jest to cieśla… brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona…” (Mk 6, 3).
Po Ostatniej Wieczerzy, kiedy Jezus obiecał, że ukaże się tym, którzy będą Go słuchać, Juda zapytał: „Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?”. Chrystus mu odpowiedział: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego i mieszkanie u niego uczynimy” (J 14, 22-23).
Świętemu Judzie przypisuje się list kanoniczny, który ma wiele wspólnych treści z 2 P. List Judy nie jest zaadresowany do określonej osoby, czy określonej wspólnoty, ale zachęca w nim chrześcijan „do walki o wiarę raz tylko przekazaną świętym. Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, którzy dawno już są spisani na ten wyrok, bezbożni, co łaskę Boga naszego zamieniają na rozpustę, a nawet wypierają się jedynego Władcy i Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (3-4). Jest w nim przeto ostra krytyka fałszywych nauczycieli i prośba o zachowanie czystości wiary. I kończy swój list żarliwą modlitwą: „Temu zaś, który może was ustrzec od upadku i stawić wobec swej chwały bez zarzutu, w radości, jedynemu Bogu, Zbawcy naszemu, przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, chwała, majestat, moc i władza przed wszystkimi wiekami i teraz, i po wszystkie wieki. Amen” (24-25). Święty Juda Tadeusz jest jednym z najbardziej popularnych świętych z powodu licznych łask upraszanych dla wiernych w ich różnych sytuacjach, zwłaszcza, kiedy proszą o rozwiązanie trudnych spraw związanych z pracą i mieszkaniem. Warto też dodać, że w jednym z objawień Jezus Chrystus polecił św. Brygidzie, że dla uproszenia pewnych szczególnych łask powinna prosić przez wstawiennictwo św. Judy Tadeusza.
Dlaczego obchodzimy wspólnie święto Judy Tadeusza z Szymonem? Według tradycji zachodniej są razem wspominani w liturgii rzymskiej w oparciu o relację mówiącą o ich męczeństwie, której zachowany tekst po łacinie pochodzi z drugiej połowy VI w. Niemniej, ta relacja jest przypisana pewnemu Abdiaszowi, który miał być uczniem Szymona i Judy i pierwszym biskupem konsekrowanym przez nich w Babilonii. I według tej relacji głosili razem Ewangelię przez wiele lat na terenie Persji i tam zostali w okrutny sposób zamęczeni. Szymona mieli piłą przerżnąć na pół, zaś Judzie mieli toporem uciąć głowę, dlatego św. Judę Tadeusza ukazuje się na obrazach z toporem w ręku.
Ale powodem do tego, że ci dwaj apostołowie są wspominani razem, jest znaczenie ich imion. Imię Szymon, z przydomkiem Gorliwy – oznacza to, że jeśli nawet nie należał do nacjonalistycznego stronnictwa zelotów, odznaczał się przynajmniej gorliwą troską o tożsamość żydowską, a więc o Boga, o Jego lud oraz o Prawo Boże, zaś Juda Tadeusz, jak już wyżej zostało powiedziane, oznacza kogoś, kto chce wielbić tylko Boga i odważnie głosić wiarę w Niego.
„A zatem niech Szymon Kananejczyk i Juda Tadeusz pomagają nam wciąż na nowo odkrywać i niestrudzenie przeżywać piękno wiary chrześcijańskiej oraz umiejętnie dawać jej wyraźne, a zarazem pogodne świadectwo” (Benedykt XVI).