Co nas jeszcze tu czeka? 33 niedziela w 2021 roku.

14 listopada, 2021 o. Antoni Rachmajda OCD

Choć może nie zdajemy sobie z tego sprawy, jako chrześcijanie żyjemy w czasach ostatecznych – pomiędzy pobytem Jezusa na ziemi, a Jego ostatecznym przyjściem na końcu czasów: „aż położy nieprzyjaciół pod stopy Twoje”, oznaczającym koniec świata jaki znamy i w jakim żyjemy. Z tej perspektywy nie wydarzy się w świecie już nic istotnego: „Nie minie jedno pokolenie, aż się to stanie”…

Stąd wezwanie do czujności. Dzisiejsze teksty biblijne nie są jednak „reporterską relacją z dni ostatecznych, lecz budzeniem sumień w kontekście ostatecznego wyboru” – i nie tylko dlatego, że żyjemy teraz w wyżej wymienionym wyjątkowym czasie, ale dlatego że to „pomiędzy” ma swoją kontynuację w wieczności, dla której decydujące jest opowiedzenie się teraz w trwającej walce pomiędzy dobrem a złem, o której wspomina prorok Daniel.

Ale przecież walka ze złem i śmiercią została już wygrana przez Chrystusa na Krzyżu, pokonał je „raz na zawsze, ofiarą za grzechy”, skąd więc wypływa Jego ostrzeżenie i wezwanie do czujności?

Stąd, iż Chrystus zwyciężywszy zło, w sobie na Krzyżu, zasiada w niebie „po prawicy Ojca”, Bóg jest obecny w naszym życiu – prawica oznacza władzę/potęgę – na sposób Chrystusa Ukrzyżowanego, a to oznacza, że ma On jakąkolwiek moc nad człowiekiem – tylko jako Ukrzyżowany, tylko z Krzyża. A przecież doskonale wiemy, że nie miał On na nim żadnej władzy – został pozbawiony wszystkiego, łącznie z szatami.

Oznacza to, że zbawienie – zwycięstwo Chrystusa nad złem i grzechem na Krzyżu – nie stanie się w moim życiu moim udziałem bez mojej zgody na obecność Boga Ukrzyżowanego; co ukazuje przykład dwóch łotrów…

Dlaczego jednak, powtórzymy pytanie, wezwanie do czujności? Chodzi o czujność wobec zła, jego obecności w naszym życiu dziś. Skoro bowiem Chrystus tylko wtedy może je przezwyciężyć w moim sercu, gdy przyjmę Go jako Ukrzyżowanego (dar – owoc Jego Krzyża), to oznacza, że pierwszym krokiem, by tak się stało – jest nazwanie zła w po imieniu (=czyli złem) – i to nazywanie właśnie jest otwieraniem się na Boga, gdyż on jest Prawdą!

Dziś jest o to bardzo trudno, gdy wszystko i wszyscy wokół przekonują, że zła nie ma, skoro każdy sam decyduje o tym, czy coś jest dobre czy złe – klasyczna rajska pokusa, nic nowego nie wymyśliliśmy…

Skoro jednak zła nie ma, to skąd te kolejki do psychiatrów, psychoterapeutów i innych specjalistów? Skąd plaga depresji, skoro wszyscy wokół trąbią o tym, że można „robić co chceta”, wszyscy żyją bezstresowo, „moje życie – moja sprawa”… Czy nie oznaczają one bezradności człowieka wobec zła, bo okazało się ono ponad jego siły – niezależnie ile wymyśli on różnych teorii filozoficznych, psychologicznych czy socjologicznych na usprawiedliwienie, że go nie ma. Czy nie dlatego w dziejach wszyscy składali jakieś ofiary w celu zadośćuczynienia za zło? A dziś za nich dokonują tego parlamenty, media i marsze…

Jezus przyszedł na świat, aby swą jedną ofiarą znieść wszystkie inne, zauważył to także Rene Girard… Dlatego zachęca nas w dzisiejszej Ewangelii do spojrzenia na nasze życie na przykładzie drzewa oliwnego, cząstki przyrody (tak przecież dziś ubóstwianej), nieskażonej ludzkimi pomysłami i manipulacjami, zachowującej naturalność siły stworzenia, w której wszystko – cały cykl życia, zmierzając ku wydaniu owocu, dzięki Bogu, dokonuje się jeszcze normalne…

---